Oh nightmare.

Twee weken terug ging de dochter voor de allereerste keer naar school in een door haar moeder gemaakt kledingstuk (ik maakte het vorig jaar in juni, maar toen viel het nog wat groot uit). "Oe? Gij naait toch al langer dan twee weken?" Hoor ik u nu denken.
Inderdaad, er hangen al heel wat rokjes en kleedjes in dochter's kast. Maar laat ik nu af en toe eens last hebben van nachtmerries. En één daarvan gaat zo: moeder doet dochter fier een zelfgemaakt rokske aan. Dochter blij. Dochter gaat naar school en ravot op de speelplaats. Rokske valt uiteen wegens niet stevig genoeg ineen genaaid. Dochter staat daar in haar onderbroekske. Andere kindjes lachen dochter uit. Dochter heeft voor eeuwig en altijd een trauma.

Maar, wat is het nut van te zitten vloeken, zweten en lostornen achter uw naaimachine als de kleren nooit het daglicht zien? Dus twee weken terug stuurde ik ze zo naar school:

Moet ik dat echt aandoen?

's Avonds pikte ik de dochter op. Dochter nog steeds even enthousiast en rokske volledig intact.

Vandaag ging de dochter naar school in een wikkelrimpelrokje. Eentje dat ik vorig week nog vlug ineen naaide. Toen ik ze vanavond op school ging halen was het eerste dat ze zei: mama, de knop is van mijn rok gevallen... maar ik heb hem in mijn boekentas gestopt. Het ene uiteinde van het rokje was vakkundig in achter de tailleband gestopt. Geen glimp van het ondergoed te zien. Einde verhaal. Geen trauma's te bespeuren (alleen bij de mama een beetje).

En ik dacht nog dat ik er die knop zo stevig had aangenaaid. Haast en spoed ... blablabla.