En toen... was hij 2!

 Cadeautjes

 Kus van Zus

 Bakfiets

Twee begot. En hij is nog steeds om op te eten, en hij is nog steeds om ter koddigst.
Al is hij wel het levend voorbeeld van de "ik ben twee en ik zeg nee-fase".

Neen, mimietje nie kokam ete.
Neen, mimietje nie patat ete.
Neen, mimietje nie aapak aan.
Neen, mimietje nie mekje drinke.
Neen, mimietje nie boeke lees.
Neen, mimietje nie soene aan.
Neen, mimietje nie bedje.
Neen, neen, neen, neen, neen... honderd keer per dag.

Voor zijn verjaardag huurden we een bakfiets, fiesten langs de polders naar Oostende (vanuit Wenduine welteverstaan, niet vanuit Gent. Zot.), deden een beetje van pizza eten en Theater aan Zee en speeltuin en park enzo. Ik keilde ongewild het fototoestel tegen de grond. Geen foto's meer vanaf dan dus. Nora deed een initiatie-tennisles, en wij kwamen tot de conclusie dat we geen toekomstige Clijster of Henin in huis hebben. Het begon te druppelen, toen regende het, en uiteindelijk regende het pijpenstelen. We fietsten in recordtempo terug naar Wenduine. De laatste vijf kilometer werden we vakkundig begeleid door een huilconcert uit de bakfiets. Ochere dat ventje, en dat op zijn verjaardag.

Om het goed te maken - en omdat we blijkbaar van onszelf vonden dat we er nog niet verzopen genoeg uitzagen - gingen we ook nog zwemmen. 't Was een leuke dag. En Nora wil nog eens gaan bakfiesten. "Maar dan zonder dat het regent".

Liefde...