Het is hier niet meer te doen met Nora. Hoe lief en braaf en content en gelukkig ze twee jaar aan een stuk was (de eerst zes reflux-weken van haar leventje niet meegeteld), zo stout, hangerig en onhandelbaar is ze nu. Ze wil constant haar tuut, terwijl een paar maanden geleden de tuut zonder probleem verbannen werd naar de slaapkamer en alleen ook nog daar mocht gebruikt worden. Als ze nu om haar tuut vraagt en ik hou voet bij stuk, dan is het kot te klein. Uiteindelijk geeft een mens dan toe (pedagogisch onverantwoord - ik weet het, maar soms wil een mens eens een paar minuten geen gekrijs), maar na vijf minuten is het weer iets anders. Luisteren staat niet in haar woordenboek en spelen interesseert haar hoegenaamd niet, ze haalt wel al haar speelgoed uit om er dan eens goed in te sjotten, het niet te willen opruimen, en weer om iets anders te beginnen zagen. Natte onderbroekjes zijn tegenwoordig ook schering en inslag. Ik zou al denken dat het iets met de komst van Remi te maken heeft, maar die is nu ondertussen ook al bijna zeven maanden en ze is er zo zot van! Ze heeft daar nog nooit een probleem mee gehad. Eerlijk, zo had ik me mijn vrije maandagen niet voorgesteld. Uiteindelijk verlies ik dan mijn geduld (wat ik gezworen had nooit te doen - voor ik kinders had weliswaar, nu weet ik beter) en begint het schaapke hartverscheurend te huilen (daar is ze dus een krak in momenteel), waarop ik dan weer verschrikkleijk veel medelijden met haar krijg, want daar is ze ook een krak in, met zo van die betraande puppy-oogkes naar mij staan kijken. Pffff, opvoeden... het is toch met vallen en opstaan ze.
Op den duur denk ik al dat er echt iets met haar scheelt. Maar om nu direct naar de dokter te lopen en daar weer als overbezorgde moeder versleten te worden, daar heb ik nu efkens geen zin in.
PS: bijgevoegde foto is getrokken in de crèche, want daar is ze blijkbaar altijd de gemakkelijkste op àlle gebied. Zie dat eerste-communicantsnoetje... je zou toch smelten. Hoe kan dat thuis nu zo in een duivelke veranderen???? En toch zie ik ze doodgraag... ook al haalt ze momenteel het bloed vanonder mijn nagels:-))))
Ik wil nog niet beginnen over mijn varkentje maar ik kan je al wel laten weten dat ze in de crèche ook altijd de liefste en de braafste was (behalve als Lilou haar poppenwagen kwam afpakken, dan was 't rel en haartrekkerij tussen die twee haha). Thuis was ze echt verschrikkelijk met momenten, onstrafbaar. Nu ze naar school gaat is dat gelukkig wel heel hard verbeterd! Nieuwe uitdagingen, zich weer de allerkleinste van de groep voelen, meer prikkels, meer te doen en te beleven...dat helpt!
BeantwoordenVerwijderenToch is ze nog altijd niet de snoezie die ze haar eerste anderhalf jaar was, ze is vaak nog moe maar wil niet meer slapen en dan komen de kuren tegen een uur of vier naar boven!
Hier gaat 't met de kuren op en af. Ook met Stella hoor, en die is al vier. Zo hebben ze een hele periode amper iets willen eten, altijd een strijd aan tafel terwijl het voorheen supergoeie eters waren! Nu is dat weer over en hou ik mijn hart vast voor hun nieuwste folieke...eens benieuwd wat dat gaat zijn!
Kortom: normaal! Doodnormaal! Ik heb me ooit ook echt zitten afvragen of ze wel normaal was, die Lili. Vooral omdat we haar nergens mee konden straffen, die vond alles plezant en nog plezanter als wij echt echt kwaad werden. Den truc is hier: niet kwaad worden en haar na 1 waarschuwing haar lievelingspop afnemen voor een afgesproken termijn. Works like a charm!
Awel, das een pak van mijn hart. Nora die is dus ook onstrafbaar hé. In de hoek staan is voor haar 5 minuten plezier met de muur. Geen Pippi Langkous? No problem zegt Nora, dan doe ik wel iets anders. Geen verhaaltje voor het slapen? Nog minder een probleem, ik leg me wel wat te zingen. En als ik echt kwaad word en mijn geduld verlies, tja, dan komt ze met de puppy-ogen-truc af hé. Ik heb ook den indruk dat Nora het gehad heeft in de crèche. Hoe raar (en jammer) ik het ook zal vinden als ze naar school gaat (gedaan met mijn peuter :( ), ik denk toch dat het haar goed zal doen. Zij loopt wat verloren sinds Lili, Kenji en Noah in één keer vertrokken zijn.
BeantwoordenVerwijderenEten is bij ons ook een probleem. Klein eterke, maar ik was ook zo. Het rare is dan weer dat ze in de crèche echt wel altijd goed eet. Peer pressure zeker? Hahaha.
Allez, als het echt niet meer te doen is met ons twee koters, kunnen we ze samen eens laten afkoelen ;-)
Naar school gaan bracht ook bij ons (een beetje) rust toen mijn oudste zoon volop aan het peuterpuberen was.
BeantwoordenVerwijderenDus begin maar af te tellen...
Heel herkenbaar. Hier zit de jongste nu in die fase (hij moet nog 2 worden in april)
BeantwoordenVerwijderenHatelijk is het soms. Ze zijn soms echt stout en gemeen, tasten alle grenzen af. En ook ik heb niet altijd zoveel geduld en die tut ligt hier ook al terug beneden.
Gelukkig heb ik met de oudste al ondervonden dat dat overgaat (hij is nu bijna 4 en op een crisiske af en toe na, meestal uitgelokt door vermoeidheid, helemaal terug handelbaar)
Het is bij de oudste ook heel fel verbeterd door naar school te gaan. Van de creche kan ik niet meespreken, want ik ben zelf onthaalmoeder...