A-lijn(tje)

Ik kocht hier een prachtig stofje.
Ik leende een Burda patroontje voor een A-lijn kleedje.
Ik tekende het patroon over op de stof. Ik knipte (maar zei eerst nog vlug een weesgegroetje). Ik knipte een beleg uit dunne witte katoen. Ik zigzagde.
Ik stikte alle delen aan elkaar, en ik hoefde niks (!!) los te tornen.
Ik naaide er een prachtig vintage jaren '80 (valt dat eigenlijk al onder de noemer "vintage"?) knoopje aan, dat ik kreeg van haar.
Ik zoomde om en labelde.
Ik aanschouwde mijn meest perfecte naaisel tot nu toe.
Ik verraste de dochter deze morgen en de dochter zei "allemaal kuikentjes" en was in de wolken.

Ik kwam tot de conclusie dat Burda's maat 104 veel te wijd is voor mijn spillebeen...

Flash forward:
Ik torn los, meet, knip overtollige stof weg en begin volledig opnieuw. Zucht. Al goed dat ik de randen nog niet had doorgestikt.

Foto van kleedje met model krijgen jullie als het wat minder als een patattenzak rond haar mager lijfje hangt.