Over mij

32 jaar, woonachtig met mijn wederhelft in Gent. Mama van schat Nora (°september 2007) en minischat Remi (°augustus 2009) die momenteel het grootste deel van mijn tijd en gedachten in beslag nemen.

E-mailadres

donderdag 28 januari 2010

Blikschade

Voila, ziehier het resultaat van een parkeermanoeuver vandaag. Neen, niet omdat ik niet kan parkeren. Wel omdat er bij het uitrijden van mijn parkeerplaats een niet-reglementair geparkeerde auto in de weg stond die ik niet had gezien. En 't was gebeurd. Grmbl. En omdat ik het manoeuver deed, ben ik vanzelfsprekend in fout.
Soit, er zijn geen gekwetsten, en naast de bumpers heeft enkel mijn ego een deuk opgelopen (ah ja, want dit gebeurde vlak aan het werk en de auto waartegen ik de mijne parkeerde was van een klant - ook dat nog).

En dan te bedenken dat ik een maand geleden nog overwoog om mijn omnium op te zeggen. Phoewie!

dinsdag 26 januari 2010

Remi

Vandaag is het aan Remi (ah ja, wat had je gedacht?).  Oneliners komen er nog niet uit, dus daar zullen jullie nog eventjes op moeten wachten, maar bij deze wel een paar weetjes.

Remi:

- Een maand te vroeg geboren, maar dat is er niet meer aan te zien.
- 7240 gram op de leeftijd van 5 maanden, in tegenstelling tot grote zus die pas zoveel woog op 7,5 maanden.
- Grote eter dus. Voorlopig hoofzakelijk pap, maar hij doet een dappere poging tot het eten van groentenpap.
- Tongzuigerke. "?????" zal je nu denken. In elk geval was dat wat wij dachten. 't Is vrij simpel: i.p.v. een tuut of zijn duim, zuigt hij op zijn tong. Is op zich niet erg, maar wel heel moeilijk af te leren.
- Knuffelaar.
- Genieterke.
- Smoelentrekker.
- Dikkopje
- Goede slaper.
- Is zot van zijn zus en doet momenteel niks liever dan trekken aan het weinige haar dat op haar hoofdje staat.
- Wordt heel graag bezighouden. Zich alleen bezighouden daarentegen, dat gaat niet zo vlotjes.

Om af te sluiten nog een uitsmijterke van ons Nora:
Als er iets kapot gaat bij papa: "papa maakje?". Als er iets kapot gaat bij de mama: "mama nieuw koopje?". Bij deze is het rollenpatroon in ons huishouden ook ineens duidelijk.

maandag 25 januari 2010

Nora

Nora:

- Mama beetje bij??? (als antwoord op een boze mama die zegt: ik ben niet blij hoor!)
- Mij pimpompulle, mij liefe-eesbeesje! (toen de eerste windpokken de kop op staken)
- Mij Noja, boetje émietje, papa Iko, mama A-ien. (de gezinsleden opsommend)
- Fikke mannetje (flinke mannetje: als Remi zijn papfles leegdrinkt)
- Boetje eetje laatje montje. (Broertje laat een scheetje met zijn mondje, toen Remi, net thuis en vijf dagen oud, zijn eerste boertje liet in Nora's bijzijn)
- ij, es, zee, akt, nee, tien (5, 6, 7, 8, 9, 10 - 1234 slaat ze altijd over, maar 1234 oetje fa papie zingt ze vlotjes)
- Pampanje, pampanje!!!! (Champagne, hmmm van wie zou ze dat hebben -  om misverstanden te vermijden, zij krijgt spuitwater met appelsap)
- Uune kak (Zo ne kak op zijn Gents = Zuu ne kak, als ze op 't potje geweest is)
- Mij ook mostet (vragend naar mosterd, waarbij de mama heel voorzichtig wat mosterd op haar bord deponeerde, die ze dan zonder verpinken naar binnen lepelde).
- Mah nee, mah ja (i.p.v. gewoon neen en ja als je haar een vraag stelt).
- Melk met psjjj psjjj (melk met cacaopoeder)
- Kaatje en Pamiel (Kaatje en Kamiel van Ketnet. Waarom ze wel Kaatje zegt en niet Kamiel is ons een raadsel)
- Neeeeeeeje deu dicht!! (als ze op het potje gaat MOET de deur dicht)

Weetjes:
- knuffeldier
- moedertje
- onderhandelaarster (mij patat ete, dan snoepje?)
- sneukelgat
- zot van haar kleine broertje, maar in den duik wel water in zijn oogskes gieten als ze samen in bad zitten.
- laat Remi geen seconde met rust maar o wee als hij per ongeluk eens tegen haar botst.
- zoentjesgever eerste klas
- verslaafd aan boekjes
- goede slaper
- papa en mama's kindje (juij!)
- eet alles waarvan wij denken "???????": mosterd, balsamicovinaigrette, feta, blauwe schimmelkaas, olijven, ansjovis, ...
- eet voor de rest wreed weinig.

't Is toch zo een lieveke, ook al is ze aan 't peuterpuberen.

donderdag 21 januari 2010

Asfalt vs. kasseien





Bij ons in 't straat is er een vete aan de gang die ondertussen hilarische proporties aanneemt.

Een korte situatieschets: een hele tijd geleden braken ze hier de straat open. Toegegeven, 't was nodig, want er lagen hier nog kasseien uit de oudheid en als er een bus passeerde, of zelfs maar een 4x4 ( enzo zijn er hier nogal veel) stond ons huizeke te daveren op zijn grondvesten uit 1899. De bedoeling was om de kasseien terug te plaatsen, maar dan zonder al de putten en bulten. Het oude treinspoor (ooit was onze straat blijkbaar het middelpunt van een bloeiende kolenhandel, vandaar de treinsporen) zou behouden blijven en als fietspad dienen. Allemaal schone vooruitzichten.
Tot "het verplichte terugplaatsen der kasseien"  plots niet zo verplicht meer bleek te zijn en er asfalt werd gegoten in een deel van de straat. En dat was het begin van 't einde.

Een beperkt groepje kassei-adepten is hier namelijk niet mee akkoord. De kasseien zijn blijkbaar geregistreerd als beschermd stadsgezicht en moeten terugkomen. 't Staat ook zo in de bouwvergunning. 't Fijne weet ik er niet van, en wat de bouwvergunning betreft hebben de kassei-aanhangers gelijk. Ik denk dat zowat 90% van de andere straatbewoners gewoon asfalt wil, als je de "asfalt for life"-affiches mag geloven, maar oh neen... das buiten de kasseiers gerekend. Die blijven maar beroep aantekenen, iedere keer dat er een nieuwe asfalt-bouwvergunning wordt afgeleverd. En dat is nu al ontelbaar veel keren gebeurd. Iedere keer wij dus een brief van 't Stad Gent en de Schepen van Openbare Werken, Stadswoningen en Rationeel Energiegebruik (REG) in de bus krijgen met daarop de aankondiging van "een spoedige hervatting der asfaltwerken" tellen wij de dagen af en worden er pronostiekskes opgesteld tot er een brief in de bus valt van 't Stad Gent dat er toch weer beroep is aangetekend en dat de geplande werken jammer genoeg niet doorgaan. Hilarisch gewoon.

En wij? Wij laten het niet aan ons hart komen, want in de tussentijd wonen wij in een doodlopende straat zonder doorgaand verkeer. Lekker rustig. (Voor diegenen die langs het stuk wonen waar ze net niet geraakt zijn met den asfalt zal het waarschijnlijk iets minder plezant zijn). Asfalt of kasseien, 't Doet ons niks jong! Blijf er maar over doorbomen als ge niks anders te doen hebt, zeg ik daarop.

dinsdag 19 januari 2010

Een broodje kaas

Vandaag moest ik naar een werk-gerelateerde opleiding. Een mens is nooit te oud om te leren, niet waar?
't Is niet meer wat het geweest is, die opleidingen. De tijd van uitgebreide broodjeslunches met collega's behoort blijkbaar tot het verleden ('t is nu eenmaal overal crisis). Aangezien ik de nota over "breng uw eigen lunchpakket mee" nooit ontvangen had, trok ik met twee collega's naar de plaatselijke supermarkt om een belegd broodje. Slecht idee.

Zij: "wa magt zijn?". Ik: "Een broodje met tonijnsla alstublieft". Zij: "keb geen tonijnsla". Ik: "Een broodje met kaas en groenten dan alstublieft". Zij: "wit of bruin?". Ik: "wit alstublieft". Zij: *zucht* (echt waar, de luidste zucht ooit). Toen begon ze dus met veel enthousiasme aan mijn broodje kaas, zonder groenten. Toen ik er haar vriendelijk en voorzichtig op wees dat ik ook groenten had gevraagd, kreeg ik het broodje net niet naar mijn hoofd geslingerd. Mijn twee mannelijk collega's werden even slecht bediend, dus 't lag alvast niet aan mij. Sommige mensen hebben gewoon geen plezier in hun werk.

zondag 17 januari 2010

Ode aan de zelfstudie.

In een ver en kinderloos verleden - drie jaar geleden zal het zijn - volgde ik naailes. Jawel, naailes. Op de avondschool. Ik vond dat heel plezant in het begin, schafte zelfs een naaimachine aan. Toen wij na 8 lessen nog steeds aan dezelfde oerlelijke pyjama bezig waren, begon het ferm tegen te steken. Het feit dat ik een stofke met strepen had gekozen, hielp ook niet echt want na vijf minuten werd ik er waarlijk zeeziek van. Het feit dat ik toen drie maanden zwanger was, zal er ook wel iets mee te maken gehad hebben.

Iedere les duurde 4 lesuren, van dewelke ik zo ongeveer een half uur effectief aan het naaien was. Want - zo bleek - de helft van de cursisten kwam maar om de vier lessen eens opdagen en de leerkracht vond het dan nodig om die cursisten privé-les te geven. Waardoor de ijverige studenten die wel iedere week stipt op het appèl waren, met hun vingers zaten te draaien. Ah ja, want 't is niet alsof wij in tussentijd andere opdrachtjes kregen. Enfin, ik heb graag dat het vooruit gaat, dus na vier maanden hield ik het voor bekeken.

Ik heb dus een basis, weet hoe mijn machine werkt, kan vrij goed recht stikken, weet wat biais is, ... maar als ik dan zie wat zij doet ZONDER ooit enige vorm van les gevolgd te hebben, dan val ik steil achterover!! En ik niet alleen... Vandaar mijn ode aan de zelfstudie.

Bij deze ga ik dus mijn voornemen voor 2010 uitbreiden met: terug beginnen naaien, zij het waarschijnlijk met vallen en opstaan!

Wit met rode stippen

Het is zo ver: exact 14 dagen na Oudejaar - alwaar Nora nogal veel nieuwjaarskuskes uitwisselde met haar vriendje Lars, die op dat moment de windpokken had - heeft de dochter het ook zitten. En nog geen klein beetje. Ik wist echt niet dat er zo veel stipjes op één peuterlijfje konden staan. Eosine is dus onbegonnen werk (en bezigheidstherapie voor de moeders volgens onze huisarts). Echt waar, ze ziet er niet uit: ontelbaar veel windpokken op alle mogelijke plaatsen, zelfs in haar mondje, oren, en in haar haar. Eerst vond ze het allemaal best spannend. Mij lieffe-eesbeesje vond ze van zichzelf. Nu is het heel wat minder. Koorst, slapen doet ze niet, althans niet 's nachts (en bijgevolg wij ook niet), eten ook niet (maar wanneer doet ze dat wel). Het enige dat haar momenteel interesseert is Tikjebel (Tinklebell) en oh wee als iemand den TV uitzet (ook al ligt ze met haar oogjes toe de kleine snoodaard). Oh ja, we zullen het voor één keer maar allemaal door de vingers zien zeker.

En nu maar wachten op het eerste vlekje bij Remi, want tussen hem en zuslief wordt er ook nogal wat afgekust zenne.

woensdag 13 januari 2010

De poetsvrouwen-saga.


Het huishouden... of je het nu wil of niet, er is geen ontkomen aan. Wassen, plassen, strijken, ... het is het lot van zowat iedere vrouw op deze planeet.
Toen wij vier jaar geleden in ons volledig eigenhandig verbouwd en vers geverfd huizeke kwamen wonen, kreeg ik plots een accute aanval van de kuisziekte, en dit tot grote ergernis van Nico. Negen van de tien discussies gingen over mijn kuisgedrag... en als ik er nu op terugkijk was het soms wel wat overdreven. Een heel klein beetje maar hoor.


Na de geboorte van Nora en zoveelste discussie over dweilen en stofzuigen werd ten huize Noremi beslist om een poetsvrouw in dienst te nemen. En toen begon "the never-ending poetsvrouwen story".
Belangrijk detail: ik vind alleen dat mijn huisje proper en goed gekuist is als ik het zelf heb gedaan.


Mijn eerste poetsvrouw (september 2008) is welgeteld één keer komen kuisen. Zoals verwacht was haar idee van proper verre van gelijk aan mijn idee van proper. De vloer beneden zag er nog erger uit of de avond ervoor (nog een belangrijk detail: wij hebben een zwarte tegelvloer, dus die ziet er ALTIJD vuil uit), er was een onverklaarbare matte plek van zo'n dertig centimeter doorsnede naast het aanrecht (die tot op heden nog steeds niet verdwenen is) en wat nog veel erger was: ze had mijn favoriete jeansbroek mee. Echt waar, geen gezever. Toen ik dit ontdekte was ik echt volledig van mijn melk. "Ben je 't wel echt zeker" vroeg Nico. Jaahaaaa, ik heb nu ook weer niet zo'n uitgebreide jeansbroekencollectie dat ik het niet zou merken als er één weg is. OK, 't was geen dure (soldeke van een soldeke) maar 't was wel mijn meest comfortabele. Grrrrr, ik word nog woest, zeker nu ik me net de bedenking maak dat ze vandaag de dag (na twee zwangerschappen) echt wel heel goed van pas zou komen. Toen ik een week later mijn zwarte ceintuur wou aandoen, bleek die ook verdwenen. Ah ja, ze zat in de bewuste jeansbroek. En laat die ceintuur nu net twee keer zo veel gekost hebben als mijn jeansbroek. Watjes dat we zijn hier ten huize Noremi hebben wij het dienstenchequebureau hiervan nooit op de hoogte gebracht. Waarom niet, vraagt elk zinnig mens zich nu waarschijnlijk af? Wel, ten eerste zijn dit serieuze beschuldigingen, alhoewel ik 200% zeker was dat zij er mee weg was. En ten tweede werd de poetsvrouw voor de deur afgezet in een uitgebouwde en verlaagde - en van serieuze luidsprekers voorziene- bolide door haar wederhelft: een potige kerel, met de nodige tatoeages en oorringen en een woeste blik in zijn ogen. Slik. Zoveel was de broek me nu ook niet waard.


Mijn tweede poetsvrouw was een heel ander verhaal. Zij verscheen ten tonele net na de geboorte van Remi (augustus 2009). Met twee kinderen was mijn idee van proper ook al niet meer wat het ooit geweest was, en wonderbaarlijk genoeg was ik wel content van nr. 2. En rap dat die was!! Die had op 2,5 uur gans mijn huis gekuist, dus ik was er nog goedkoop vanaf ook. Enfin, zij klaagde nogal veel over het feit dat het leven als alleenstaande moeder echt wel lastig was (wat ik mij heel goed kan inbeelden). 't Werd op den duur zo erg dat ik (het watje wederom) er echt compassie mee kreeg en al bijna voorstelde dat ze haar zoontje van vier wel mocht meebrengen. Ah ja, nog iets: in die hete augustusmaand van 2009 kwam ze soms wel eens kuisen in een ultrakort en extraspannend minirokje en op hoge plateauzolen (waar Nico dan weer niks op tegen had). Aan dit verhaal kwam een einde toen ze plots niet meer kon komen omdat ze met haar vriend ging samenwonen. Zo alleenstaand bleek ze dus niet te zijn.


Dat brengt ons bij poetsvrouw nummer drie, die ondertussen drie keer geweest is, en waarvan ik tot op vandaag heel tevreden ben... Nico vraagt zich af hoe lang het deze keer zal duren. Ik kan jullie alvast vertellen: als het van mij afhangt voor altijd, want het maakt het leven toch een stuk gemakkelijker!

dinsdag 12 januari 2010

Een waarheid als een koe


"Een kind is maar volledig van jezelf die negen maanden dat het in je buik zit, van zodra het geboren wordt begint het loslaten..." zei iemand ooit eens tegen mij. Ik was toen nog kinderloos dus betekende het niet zoveel. (Ik dacht waarschijnlijk: hou uw levenswijsheden voor uzelf hé.) Nu denk ik er heel vaak aan terug, want het is een waarheid als een koe.

Tot zover deze levenswijsheid. Ahum.

zondag 10 januari 2010

Maandag zondag



Sinds 1 januari 2010 werk ik vier vijfden. Juij. Ik heb na Nora's geboorte mijn ouderschapsverlof gelaten voor wat het was, maar na de geboorte van de jongste spruit, vond ik het toch tijd worden voor een extra dagje thuis. Dus, de komende 30 maanden is maandag voor mij zondag! Het feit dat ik ook op zaterdagvoormiddag moet werken, maakt de maandag dus nog wat meer zondag.

'k Moet eerlijk toegeven: vorige maandagavond lag ik toch wel vrij uitgeteld in de zetel na zo een ganse dag met één peuterpuber en één vijfmaander met een vijfmaandensprong. Maar ik heb er toch van genoten en ben heeeeeeeel productief geweest (duplohuizen gebouwd, strijkske geplaceerd, dweilke geslaan, ...)

Het is toch een zalig gevoel, zo op het einde van het weekend beseffen dat het eigenlijk nog niet voorbij is!

Wat dat peuterpuberen betreft: ik hoop dat die fase gauw voorbij is, want de laatste tijd loopt het hier de spuigaten uit. Maar meer over mijn dochters' fratsen op een andere keer. Nu ga ik nog een beetje genieten...

woensdag 6 januari 2010

A-a-ie, O-a-ee, a-oe aadoe*


"Nora gebruikt niet echt medeklinkers hé?" hoorde ik vandaag in de crèche. Allez gij... is 't echt, 't was ons nog niet opgevallen!! Mijn dochter is een echte spraakwaterval (van wie zou ze dat hebben). 't Mondje staat niet stil, alleen, er komen geen medeklinkers uit. OK, ik overdrijf, 'mama' en 'papa' rollen er vlot uit (soms meerdere keren per minuut - zucht) en booooetje (broertje), Eemietje (Remi), beeebie, koek, ... maar behalve de voor de hand liggend kleuterwoorden, ist gene vetten. Ik ben zo wat de enige die ze verstaat (tot grote verbazing van mijn wederhelft in spé die al begint te denken dat wij ons eigen geheime taaltje ontwikkeld hebben).
Als ik heel eerlijk mag zijn: ik vind het niet erg. Leren praten met ALLE letters van het alfabet zal ze wel, want de kleuterklas is niet meer zo heel veraf. En tot dan blijft ze nog heel eventjes mijn brabbelende kleine meid (die alleen ik versta :-).

*Wasmachine, boterham eten en handschoenen aandoen.

dinsdag 5 januari 2010

Hier gaan we weer

Na een hele poos van blogstilte, heb ik zonet beslist om toch maar weer te beginnen bloggen. Waarom? Omdat - nu mijn jongste spruit 's avonds ook om 8 uur al naar dromenland vertrokken is en mijn wederhelft in spé gaan werken is, en ik een poestvrouw heb sinds kort - ik soms wel eens wat tijd over heb. En mijn voornemen van 2010 (of toch één ervan) was om die extra tijd nuttig te besteden. Ah ja, en omdat ik sinds kort één van die (nu niet meer zo) anonieme blogvolgsters ben van deze dame en ook wel van deze dame en via hun toffe blogs ook van een heeeeeeeeeele rits andere blogs.


Voila. Daarom.