Over mij

32 jaar, woonachtig met mijn wederhelft in Gent. Mama van schat Nora (°september 2007) en minischat Remi (°augustus 2009) die momenteel het grootste deel van mijn tijd en gedachten in beslag nemen.

E-mailadres

dinsdag 27 april 2010

Zucht.

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=N72PFDUV&postcode=9000

Inschrijvingsbeleid Gent creëert concentratiescholen


dinsdag 27 april 2010
Juffen Lindsay en Leen met hun kleuters: 'Probeer maar uit te leggen dat iets “op, een stoel ligt, als geen enkele kleuter weet wat een stoel is.' jv
GENT - Van de 25 kleuters in de eerste kleuterklas van juf Lindsay Schepens in het Gentse Sint-Lievenscollege spreekt er maar één thuis Nederlands.
'In de eerste kleuterklas moeten we onze kleuters begrippen bijbrengen als op en onder', zegt juf Lindsay Schepens. 'Maar probeer maar eens uit te leggen dat iets op een stoel ligt, als er geen enkele kleuter in de klas zit die weet wat een stoel is.'
In de acht jaar dat Lindsay juf is in het Sint-Lievenscollege, heeft ze de situatie er razendsnel zien veranderen. 'Het aantal niet-Nederlandstalige kinderen is almaar gestegen, tot ik nu dus met een klasje zit met bijna allemaal kinderen die thuis geen Nederlands spreken. Ik kan je verzekeren dat het in september bikkelhard is: in een klas terechtkomen waar niet één kind je begrijpt. Waar de kindjes wenen, maar je hen niet kan troosten omdat je hen niet verstaat, en zij jou niet. Met gebarentaal kun je veel, maar niet alles.'
Collega's zeggen soms dat het zo stil is in Lindsays klasje. 'Maar dat is dan vooral omdat alle kinderen op zichzelf bezig zijn: omdat ze allemaal verschillende talen spreken - Turks, Marokkaans, Frans, Indisch... - hebben ze in het begin ook onderling weinig contact. Dat is uiteraard dubbel jammer, want kinderen leren normaal ook veel van elkaar. Maar zoals het nu gaat, moet het allemaal van mij komen.'
Lindsays collega Leen Dervaux valt haar bij. 'Het is soms echt wel frustrerend. In mijn klasje heb ik twaalf kleuters, allemaal anderstaligen. Het probleem is ook dat die kindjes thuis absoluut geen contact hebben met het Nederlands. Als ze dan tegen het einde van het schooljaar wat vooruitgang hebben geboekt, merken we dat ze na de grote vakantie ineens weer een heel stuk kwijt zijn van wat ze hebben geleerd.'
Directeur Alex Galle van het Sint-Lievenscollege vindt dat het inschrijvingsbeleid in Gent daarom dringend moet worden aangepast. 'Niemand is tevreden over dit soort situaties. Nederlandstalige ouders vinden dat hun kinderen te weinig bijleren in anderstalige klasjes, maar ook anderstalige ouders vrezen dat hun kind te weinig Nederlands zal leren. Het probleem van het kamperen aan de schoolpoorten is nu misschien wel opgelost, maar om alle ouders op te vangen die nu ontevreden zijn, zou je een grote circustent nodig hebben.'
Het huidige systeem, waarbij kinderen voorrang krijgen die het dichtstbij wonen, leidt tot concentratiescholen van anderstalige kinderen, zegt Galle. 'Onze school ligt in het centrum en door die nabijheidsregel krijgen we een grote instroom van anderstalige kinderen. Doordat hun broertjes en zusjes vervolgens voorrang krijgen bij de inschrijvingen, hebben we amper nog plaatsen over voor kinderen die thuis wel Nederlands spreken. Dit jaar, bijvoorbeeld, waren dat er drie.'
Schepen van Onderwijs Rudy Coddens (SP.A) begrijpt de kritiek. 'Toch moeten we opletten dat we het kind niet met het badwater weggooien. Ik blijf vinden dat de nabijheidsregel zijn nut heeft. Maar misschien zouden scholen wel wat vroeger moeten kunnen bijsturen en voorrang geven aan niet-kansarme kinderen. We hebben daar trouwens al voorstellen over gedaan aan de minister. Die wil in 2011 het huidige systeem herbekijken.'

En de Rudy doet aan struisvogelpolitiek. Probleem? Welk probleem???

donderdag 22 april 2010

De tand - deel 1

Hoera, deze morgen de eerste glimp opgevangen van Remi zijn eerste tandje. Het is nog ieniemienie, maar het is er wel duidelijk. Verklaart nu ook waarom hij ons al twee dagen om 5uur wakker maakt. Nu denken jullie waarschijnlijk "pffff, een eerste tand, bij uw tweede spruit, waarover maakt gij nu zo een spel?". Awel, Nora die had haar eerste tand al op 3,5 maanden. En die had op een jaar al haar volledige gebit of 't zal niet veel schelen. Nora heeft daar dus ook nooit last van gehad. Gemakkelijk, ik kan het u verzekeren. Maar bij Remi tot gisteren: noppes. Vandaag dus deel 1 van de tand, en ik hoop dat de andere delen heel vlug volgen.

En Nora, die gaat nu vier dagen naar school (en die doet dat supergoed - andere kindjes troosten die verdriet hebben omdat hun mama en papa weggaan en zo - nog wat meer geblink en gegrijns aan deze zijde van de computer) en is de eigenwijsheid zelve. Vanavond deed ik haar een nieuwe pyjama aan en na vijf minuten moest hij uit. Reden "mij ké aandoe als ik jonge ben". Blijkbaar vindt ze hem nogal jongensachtig (FYI: tis enen met lichtblauwe vichy-ruitjes en pofmouwtjes)

dinsdag 20 april 2010

Blink & Grijns

D-Day, aka Nora's eerste schooldag. Zo verliep het ongeveer: Nora superenthousiast en opgewekt en ook wel een beetje nerveus.

Eens op school aangekomen, was het al heel wat minder, maar ze was zo dapper!! Ze gaf de juf een handje en weg was ze. Mama was minder dapper, maar daar gaan we het niet meer over hebben. En al die andere moeders geen traan wegpinken hé. Puh, de koele kikkers. Toen ze "in het rijtje" het deurtje passeerde waar wij ons achter verstopt hadden om toch nog eens te piepen, had ze ons toch wel gezien zeker. En aangelopen kwam ze... Ik al klaar om ze weer mee naar huis te nemen, maar neen hoor, enkel nog een zoentje kwam ze geven en weer was ze weg. Nu voorgoed. Allez, 't is te zeggen tot 11.40 uur, want dan is het al middagpauze. Tssss, die scholen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn me dunkt.

Toen ik ze 's middags oppikte (ik stond daar een kwartier te vroeg aan de poort), zei de juf dat alles goed verlopen was, en dat kon ik ook lezen in haar heen - en weerschriftje:

En dat deed de mama blinken en grijnzen, want ze heeft een dappere dochter, veel dapperder dan de mama zelf en daar is ze fier op!!!

En dag twee: die verliep al even goed, zoniet beter! Yihaaaaaaaaaaaaaaaaaa.

zondag 18 april 2010

terug van weggeweest

Ha mensen, na een lange blog- en naaistilte ben ik er weer. 't Waren twee drukke weken: Weekend naar d' Ardennen voor een uitgesteld familie-nieuwjaarsdiner, Plopsaland, Brielmeersen, Blaarmeersen, Speelstraat, afspreken met een collega, verjaren, gaan shoppen, ontbijten op hotel in Gent, gaan eten met vriendinnen, ouwemetentaartnamiddag (met dezelfde vriendinnen), maar vooral genieten van elkaar en de mini's ... en dat allemaal overgoten met een zalig lentezonnetje! En, mijn wederhelft heeft mijn bergkotje volledig ingericht. Na vier jaar alles op een hoop smijten en dan vloeken als ik iets nodig had, heb ik nu een superschoon, op maat gemaakt rek in stainless steel, en ineens een nieuw ijskastje voor den drank ook. 't Kon niet op!

't Was echt een toffe vakantie! En tussen al dat druk over en weer lopen en van pier naar pol rijden, slaagde ik er ook nog in om een rokje voor Nora in elkaar te flansen. Multitasking heet dat dan.
Wat het rokje betreft: foto's volgen, of misschien ook niet, want het is barslecht afgewerkt en het is infeite echt niet mooi. Nog niet...

En morgen, wel morgen gaat Nora naar school. Pffff... ik ben daar dus nog steeds niet goed van. Ik heb mijn broer opgetrommeld om op Remi te komen passen, zodat ik op mijn gemak Nora naar school kan brengen. Ik heb al overwogen om drie uur in mijn auto te bivakeren en af en toe eens over het muurtje te gaan piepen (zo tijdens de speeltijd of zo, als ze allemaal buiten spelen). Want zie eens dat er daar zo een zesjarige uit de kluiten gewassen AA-Gent supporterke, "Anderlecht superslecht" scanderend, mijn dochter omver loopt? En niemand heeft het gezien? Hah, dan sta ik daar wel sebiet klaar hé om de tranen weg te kussen... Beetje overdreven zeker? Ik zal maar naar huis rijden en de uren en minuten aftellen tot ik ze weer mag gaan halen.

vrijdag 9 april 2010

Afscheidsbloemetjes

Alhoewel ik deze schitterend vond en ze zeker ooit nog eens zullen gemaakt worden voor de één of andere gelegenheid, had ik er nu te weinig tijd voor.
Ik vond het idee van Meisjesmama's bloemetjes niet slecht, maar wist nu niet of ze echte bloemen bedoelde of niet. Ik was oorspronkelijk van plan om voor echte bloemetjes te gaan, maar ik vond geen miniplantjes voor in mijn minipotjes en besliste dan maar om zelf bloemetjes te maken, uit vilt.

Et voilà: het afscheidscadeautje voor de kindjes in Nora's creche:

Ze zijn nog niet volledig klaar. Ik ben er namelijk nog niet uit: lijm ik de bloemetjes gewoon vast op de potjes, of vul ik de potjes met pedagogisch onverantwoorde smarties en duw ik de bloemetjes er dan gewoon in? Of, een ander idee: kleef ik een magneet op de achterkant, zodat de bloemetjes toch nog ergens voor kunnen dienen? Ik zal er nog eens een nachtje over slapen.

Goede voornemens, mooie idealen en wat er nog van overblijft.

Ik had een hele hoop mooie idealen en goede voornemens in een ver kinderloos verleden.
Zoals daar zijn:
- De TV als babysit en zoethouder, geen denken aan!
- Snoep voor de leeftijd van een jaar of zes, zeven: niet bij mijn kinderen!
- Nooit mijn geduld verliezen.
- Nooit kwaad worden op Nico in het bijzijn van de mini's.
- Ja is ja en neen is neen.
- Geen boekentassen/kleren/dekbedovertrekken van Plop/Bumba/K3 en andere Studio 100-creaties in mijn huis!

Enfin, het waren er teveel om op te noemen. Van al die schone idealen blijft op vandaag niet veel meer over, moet ik met schaamrood op de kaken toegeven. Het is heel gemakkelijk dat ik Nora eens voor de kijkkast kan parkeren als ik Remi eten geef of in bed steek. Met mijn klein eterke maar grote sneukelaar, is snoepgoed toch echt wel een dankbaar chantagemiddel gebleken de afgelopen maanden. En het dreigement "pas op of geen Pippi Langkous" wordt hier in peuterpuberland ook nogal vaak gehanteerd.
Af en toe eens je geduld verliezen, lucht soms echt wel op en als je altijd moet wachten tot beide mini's in bed zitten om te discussiëren, dan blijft er van de schaarse nachtrust al helemaal niet veel meer over. Ja is meestal ja en neen dan ook neen (pluim voor mezelf!), maar wat de Studio 100-creaties betreft, is het hier wel helemaal uit de hand gelopen: nachtlampje, pyjama, boterhamdoos, DVD's, ...

Schone idealen en wat er van overblijft dus.