Goede voornemens, mooie idealen en wat er nog van overblijft.

Ik had een hele hoop mooie idealen en goede voornemens in een ver kinderloos verleden.
Zoals daar zijn:
- De TV als babysit en zoethouder, geen denken aan!
- Snoep voor de leeftijd van een jaar of zes, zeven: niet bij mijn kinderen!
- Nooit mijn geduld verliezen.
- Nooit kwaad worden op Nico in het bijzijn van de mini's.
- Ja is ja en neen is neen.
- Geen boekentassen/kleren/dekbedovertrekken van Plop/Bumba/K3 en andere Studio 100-creaties in mijn huis!

Enfin, het waren er teveel om op te noemen. Van al die schone idealen blijft op vandaag niet veel meer over, moet ik met schaamrood op de kaken toegeven. Het is heel gemakkelijk dat ik Nora eens voor de kijkkast kan parkeren als ik Remi eten geef of in bed steek. Met mijn klein eterke maar grote sneukelaar, is snoepgoed toch echt wel een dankbaar chantagemiddel gebleken de afgelopen maanden. En het dreigement "pas op of geen Pippi Langkous" wordt hier in peuterpuberland ook nogal vaak gehanteerd.
Af en toe eens je geduld verliezen, lucht soms echt wel op en als je altijd moet wachten tot beide mini's in bed zitten om te discussiëren, dan blijft er van de schaarse nachtrust al helemaal niet veel meer over. Ja is meestal ja en neen dan ook neen (pluim voor mezelf!), maar wat de Studio 100-creaties betreft, is het hier wel helemaal uit de hand gelopen: nachtlampje, pyjama, boterhamdoos, DVD's, ...

Schone idealen en wat er van overblijft dus.