Over mij

32 jaar, woonachtig met mijn wederhelft in Gent. Mama van schat Nora (°september 2007) en minischat Remi (°augustus 2009) die momenteel het grootste deel van mijn tijd en gedachten in beslag nemen.

E-mailadres

maandag 31 mei 2010

Bye Bye Kitty, Hello Roodkapje

Bij Meisjesmama zag ik onlangs dit. En had Nora nu net niet de meest lelijke poppenbuggy ooit: fluoroze, Hello Kitty, hartjes... you get the point. Ik was al lang van plan om de poppenbuggy eens te transformeren, maar het was er nog niet van gekomen. Maar deze namiddag: regen, twee slapende mini's, zin en inspiratie en het huis (ongeveer) aan de kant, wat restjes stof, wattine, biais en ons Sylvia, kortom alle ingrediënten voor een naainamiddag.
Ik heb geen "voor"-foto's (vergeten in al mijn haast), maar dit zijn de "na"-foto's:



En Nora: die werd wakker en zag dat het goed was. Gelukkig maar, want bij het in stukken knippen van de originele Hello Kitty - hoes maakte ik me plots de bedenking dat het wel erg was dat ik het kind haar buggy aan flarden aan het snijden was, enkel en alleen omdat ik anti-Kitty ben. Maar ze vindt het mooi en Hello Kitty is ze al lang vergeten.

zaterdag 29 mei 2010

Blauwoog

Omdat hij om in de bijten is (vind ik dan toch... eigen kind, schoon kind blablabla).

zaterdag 22 mei 2010

Award!!!

Hij is een feit, mijn eerste echte award.


Eerlijk gezegd vond ik het niet zo'n gemakkelijke. Niet dat ik geen tien dingen kan vinden die mij gelukkig maken, maar bij nader inzicht bleken ze allemaal over Nora en Remi te gaan. Allemaal! En dat was nu ook weer niet de bedoeling dacht ik zo. Ja, dan kon ik er zowel korte metten mee maken en schrijven 1 tem 10: Nora en Remi. Interessant is anders.

Dus bij deze, tien VERSCHILLENDE dingen waarvan ik gelukkig word.

1. Nora  in alles wat ze doet. Ik vind het gewoon schitterend hoe ze verwonderd kan zijn over iets kleins, en volledig opgewonden als ze iets nieuws ontdekt. Haar armpjes die mij een stevige knuffel geven en haar natte zoenen met of zonder snot (meestal met). Haar gezichtje als ze ondersteboven en achterstevoren in haar grote bed ligt te slapen en haar verkreukelde gezichtje als ze net wakker wordt. (en zo kan ik nog lang doorgaan, maar jullie snappen het nu wel al)
2. Remi in alles wat hij doet. Hoe hij nu zijn kleine wereld ontdekt en hoe je ziet dat die wereld steeds groter wordt. Zijn kleine mollige handjes in mijn nek die aan mijn haar prutsen (en soms trekken - auw). Zijn slapende gezichtje als hij mooi op zijn rugje in zijn kleine bedje ligt en hoe hij zicht uitrekt als hij net wakker wordt. (en wederom idem)
3. Mijn huiseke dat vers gekuist is. Ondertussen is het al geweten in Gent en omstreken dat ik een beetje kuisziek ben. Mijn derde kuisvrouw heb ik onlangs de deur uitgebonjourd wegens niet perfect genoeg. Ik doe nu alles weer zelf en ik kan echt gelukkig zijn als ik na een paar uur stofzuigen, boenen, schrobben en wrijven weer een frisse en opgeruimde woonst heb.
4. Het feit dat er vandaag de dag in Gent nog stokoude groentenboerkes aan de deur komen, elke dinsdagavond om zeven uur stipt. Ik droom al van bakkersrondes en kruidenierscamionettekes, maar ik denk dat ik al zeer blij mag zijn met Pierre, de groentenman.
5. Mooi weer (en meer moet er daar niet over gezegd worden).
6. Dit, omdat ik nooit had gedacht dat ik er in zou slagen het tot een goed einde te brengen.
7. Een goed boek lezen, in bed, vlak voor ik ga slapen en liefst nog als het buiten pijpenstelen regent. Vroeger las ik ongeveer een boek per week. Nu lees ik ongeveer één boek per drie maanden. Het is zelfs zo erg dat ik niet meer naar de bib ga, omdat ik altijd torenhoge boetes moet betalen. Ik ben gewoon te moe als ik naar bed ga om nog lang te lezen, en na twee pagina's kan ik mijn ogen absoluut niet meer open houden. En zo kan een boek van bij de 400 blz. lang op het nachtkastje kamperen natuurlijk. Wat me brengt bij nummer 8:
8. Het gevoel van goed uitgeslapen te zijn. Een mens kan de wereld aan als hij goed uitgeslapen is. Jammer genoeg weet ik al lang niet meer hoe dat voelt. Maar de redenen hiervoor staan op nummer 1 en 2 van deze award, dus ik klaag niet.
9. Quality time met Nico... omdat die heel schaars geworden is in ons drukke leven.
10. Deze Award, omdat het mijn eerste dus... dus heel erg bedank Liezelmoedertje.

Et voila. Ik geef de award aan... Poppie, Camomille en LiseLABELot.

maandag 10 mei 2010

In mijn hemd gezet...

Men moet de koe bij de horens vatten en het ijzer smeden als het heet is, vandaar deze post. Annelyse postte onlangs de lijst met alle scoutskreten van de jaren stillekens tot heden. Dat bracht me op 't idee om een stokje te lanceren en blogland in te gooien. Met name: post een foto van je scoutshemd in al zijn glorie, of jezelf in scoutstenue... gewoon ter ere van "de goeien ouwen tijd". Want een goeie tijd was het wel. Amaai. Middernachtelijke droppings in 't ol van Pluto, vlottentochten op de Semois, rechtdoortochten, Duo-weekends, Jinfuiven, Leidingweekend, pokeren tot het ochtengloren, tentenkampen in de zinderende zomerse hitte, tentenkampen in de gietende regen, HUDO's, foerieren, sjorren tot er blaren op je vingers stonden, baseball en home runs, voortotem, totem, witte stuuten mé Boerinneke sjokko, aangebrande saucissen, ... ik kan nog uuuuuuuuuuuuuuuuuuren doorgaan.

Bij deze mijn hemd. Ik hield persoonlijk veel meer van mijn vorige hemd, dat had veeeeeel meer panache. Verfvlekken, schots en scheef toegenaaide winkelhaken, ... maar dat was zodanig versleten dat ik wel een nieuw moest kopen. En toen maakten ze alleen nog van deze stugge exemplaren (maar wel veel warmer in de winter!).














Bij deze kennen jullie ook mijn totem. Sifaka's voelen zich goed in kleine vriendengroepen. Ze zijn uiterst vreedzaam en vriendelijk van natuur. Het zijn gevoelige dieren met fijn ontwikkelde zintuigen. Hoewel vreedzaam kunnen ze zich toch onverdraagzaam tonen tegenover andere groepen. Jongere dieren worden door hen zorgzaam beschermd, soms bijna vertroeteld. Ze zijn slim en bedachtzaam, alleen bij gevaar worden ze snel onzeker en luidruchtig. Ze houden ervan ondeugende of uitdagende streken uit te halen. De Sifaka is meelevend en eerlijk, zelden uitermate enthousiast, maar wel behulpzaam en gedienstig.
Al bij al klopt deze totem vrij goed. Toen, en nu nog steeds. Alleen het uithalen van ondeugende streken is er met de jaren toch een beetje uitgegroeid denk ik.














Voila, nu is het aan jullie. Ik gooi dit stokje naar Meisjesmama en Annelyse en al wie ooit een scouts in hart en nieren was (of nog steeds is).




vrijdag 7 mei 2010

Komkommertijd en mislukte naaisels

't Is hier op mijn blog al even erg gesteld of met de temperaturen buiten: friskes, niet normaal voor dezen tijd van 't jaar en vooral weinig verandering. Het zit er niet in mensen. Ik heb geen inspiratie, noch wat betreft schrijven, noch wat betreft naaien. Ik ben dood- en doodmoe. Ik heb een peuterpuber in huis die mij compleet afmat (naar school gaan zou hier verbetering in moeten brengen, maar bij ons heeft dat blijkbaar net het omgekeerde effect). Remi krijgt nog wat tanden. Ik heb de poetsvrouw opgezegd (overbodige luxe in deze tijden van crisis en nu ik 4/5 werk dacht ik zo in een opwelling). En zo kan ik nog elvendertig redenen bedenken.

Maar ik beloof jullie plechtig, mijn lieve (ondertussen 15) volgers: ik doe mijn best om hier binnenkort verbetering in te brengen!

Bij deze nog een foto van het rokje waar ik normaalgezien geen foto van zou tonen, maar bij gebrek aan iets beters ...









Het betreft gewoon een A-modelleke met vooraan en achteraan een stolpplooi. Tussen de tailleband en de rok zit paspelband. Het was de eerste keer dat ik paspel gebruikte, en dit viel eigenlijk best mee dankzij deze handleiding (ik stikte maar één keer verkeerd). In de zijkant zit een half-blinde, verschrikkelijk slordig en lelijk ingestikte rits. Dankzij Ella weet ik nu ook dat hier dus wel degelijk speciale voetjes en ritsen voor bestaan, maar ten tijde van het tot stand komen van dit schepsel wist ik dat nog niet.
De onderkant werd afgewerkt met biais. Op de foto ziet het er allemaal best OK uit, maar geloof me, in het echt is het gewoon een gedrocht, en als Nora het rokje aan heeft, zou je denken dat ze op één of andere strenge nonnekenskostschool zit. Maar nogmaals: ik heb veeeeeel plannen en ik beloof verbetering. Nu alleen nog een beetje fut en inspiratie.