Over mij

32 jaar, woonachtig met mijn wederhelft in Gent. Mama van schat Nora (°september 2007) en minischat Remi (°augustus 2009) die momenteel het grootste deel van mijn tijd en gedachten in beslag nemen.

E-mailadres

maandag 9 mei 2011

Happy Birthday to me... (en Nico)

Herinneren jullie je dit verhaal nog?
Wel, 't werd erger en erger... tot het niet meer kon zijn. Veel gevloek wanneer de laptop plots uitviel, en vooral: we hadden op den duur oordopkes nodig en moesten roepen om boven het lawaai dat de laptop maakte uit te komen. Mijn stofzuiger produceert minder decibels...

Dus trakteerden de wederhelft en ik elkaar op een gezamelijk verjaardagscadeau... en wel dit:

Het is wennen... maar we zien elkaar nu al graag. 

donderdag 5 mei 2011

A-lijn(tje)

Ik kocht hier een prachtig stofje.
Ik leende een Burda patroontje voor een A-lijn kleedje.
Ik tekende het patroon over op de stof. Ik knipte (maar zei eerst nog vlug een weesgegroetje). Ik knipte een beleg uit dunne witte katoen. Ik zigzagde.
Ik stikte alle delen aan elkaar, en ik hoefde niks (!!) los te tornen.
Ik naaide er een prachtig vintage jaren '80 (valt dat eigenlijk al onder de noemer "vintage"?) knoopje aan, dat ik kreeg van haar.
Ik zoomde om en labelde.
Ik aanschouwde mijn meest perfecte naaisel tot nu toe.
Ik verraste de dochter deze morgen en de dochter zei "allemaal kuikentjes" en was in de wolken.

Ik kwam tot de conclusie dat Burda's maat 104 veel te wijd is voor mijn spillebeen...

Flash forward:
Ik torn los, meet, knip overtollige stof weg en begin volledig opnieuw. Zucht. Al goed dat ik de randen nog niet had doorgestikt.

Foto van kleedje met model krijgen jullie als het wat minder als een patattenzak rond haar mager lijfje hangt.



maandag 2 mei 2011

Oh nightmare.

Twee weken terug ging de dochter voor de allereerste keer naar school in een door haar moeder gemaakt kledingstuk (ik maakte het vorig jaar in juni, maar toen viel het nog wat groot uit). "Oe? Gij naait toch al langer dan twee weken?" Hoor ik u nu denken.
Inderdaad, er hangen al heel wat rokjes en kleedjes in dochter's kast. Maar laat ik nu af en toe eens last hebben van nachtmerries. En één daarvan gaat zo: moeder doet dochter fier een zelfgemaakt rokske aan. Dochter blij. Dochter gaat naar school en ravot op de speelplaats. Rokske valt uiteen wegens niet stevig genoeg ineen genaaid. Dochter staat daar in haar onderbroekske. Andere kindjes lachen dochter uit. Dochter heeft voor eeuwig en altijd een trauma.

Maar, wat is het nut van te zitten vloeken, zweten en lostornen achter uw naaimachine als de kleren nooit het daglicht zien? Dus twee weken terug stuurde ik ze zo naar school:


Moet ik dat echt aandoen?

's Avonds pikte ik de dochter op. Dochter nog steeds even enthousiast en rokske volledig intact.

Vandaag ging de dochter naar school in een wikkelrimpelrokje. Eentje dat ik vorig week nog vlug ineen naaide. Toen ik ze vanavond op school ging halen was het eerste dat ze zei: mama, de knop is van mijn rok gevallen... maar ik heb hem in mijn boekentas gestopt. Het ene uiteinde van het rokje was vakkundig in achter de tailleband gestopt. Geen glimp van het ondergoed te zien. Einde verhaal. Geen trauma's te bespeuren (alleen bij de mama een beetje).

En ik dacht nog dat ik er die knop zo stevig had aangenaaid. Haast en spoed ... blablabla.