Krop

't Was de week van de kroppen. Niet van kroppen sla, eerder van kroppen in de keel.

Een krop in de keel vandaag, toen ik met Remi in de wachtkamer van het COS in het UZ vertoefde. Waarom? Daarom. Hij moet namelijk nog ieder jaar op controle om zijn ontwikkeling op te volgen. Daar zat ik dan, in de wachtzaal, met mijn perfect gezonde zoon. Tussen allemaal ouders met niet zo perfecte kindjes. En dat is nog een understatement. Dapper zijn die ouders, daar heb ik geen ander woord voor. Dapper. En elk had zijn verhaal. Een krop in de keel toen een moeder zei "het leven is niet eerlijk". En ik kon dat alleen stilzwijgend beamen. En schuldig slikken, omdat ik met mijn perfect kind in die wachtzaal zat. Ook al hoef ik me daar niet schuldig over te voelen. En toen weer een krop, toen de dokter zei: hij zit voor op zijn leeftijd, en je hoeft hier niet meer terug te komen. Dat was dan een krop van geluk, overschaduwd door de gedachte aan alle andere moeders in de wachtzaal die nog vele jaren terug zullen moeten komen.

Een krop in de keel toen ik dit las. Het leven is inderdaad niet eerlijk.

En dan waren er ook de goede kroppen: iedere morgen, bij het verlaten van Nora's school. Omdat ze daar zo gelukkig is, en enthousiast staat te zwaaien, en iedere avond vraagt "mama, mag ik mogge nog een keer?". Een krop de ochtend van haar derde verjaardag, omdat ze zo content was met een eenvoudig kaartje, wat vlaggen en drie ballonnen aan haar stoel. "Ik ben een pin-sessss". En ook wel omdat ze nu drie is, en niet meer klein, maar groter. Haar hoofd kom bijna boven het aanrecht zag ik zo daarnet.

Voor jullie beginnen denken dat het hier maar een triestige bedoening is ten huize Noremi:
Wij vierden ook feest, voor Nora's verjaardag en zondag breien we daar nog een vervolg aan. Met nichtjes en oma's en opa's en mamie's en papie's en nonkels en tantes.

Ter ere van de jarige maakte mama een cadeautje voor het klaskeukentje:

Een schort, pannenlap en koksmuts, en een heleboel vilten eetwaren (die ik ooit eens bij één van jullie zag, maar ik vind niet terug bij wie), waaronder een krop sla om bij het thema van deze post te blijven. 

En er viel een cadeautje in de bus, waar ik blij van werd, een PIF'je van Mme Li:

Een sleutelhanger voor mezelf. Toevallig kwam die wel heel goed van pas, want mijn sleutelhanger met mijn jetonneke voor in de supermarktkar was afgebroken, en nu heb ik er een nieuwe. Gedaan met vloeken en zoeken naar munstukken van 1, 2 of een halve euro (en die dan net niet vinden, waardoor je bij de eerste de beste passant moet gaan schooien).
Een perfect afgewerkt kleedje in een prachtig stofje voor Nora. "Moooooooooooi" zei ze. Dus meer hoeft dat niet te zijn.

Binnenkort dus ook hier een PIF'je. Beware. Geïnteresseerden kunnen zich al aanmelden.