Ergens tussen de 21e en 25e week van mijn zwangerschap werd ik besmet met het cytomegalie-virus. Ik wist dat ik niet immuun was, en ik lette dan ook echt op wat ik deed. Nora's pampers verversen stond gelijk aan handen grondig wassen en ontsmetten met anti-bacteriële handgel. Eten of drinken delen met Nora was uit den boze, alsook elkaar kusjes geven op de mond :-( Maar op de één of andere manier, werd ik toch besmet. 't Is gewoon pech hebben, zei de gynaecoloog, en maak je vooral niet te veel zorgen. Ja, tarara.
De zwangerschap was gelukkig ver genoeg gevorderd, dus de kans op orgaanschade was vrijwel onbestaande, en dat bleek ook uit een speciale echografie. Maar voor andere gevolgen (schade aan de oogjes, gehoorschade,...) was het bang afwachten. Letterlijk afwachten... tot de dag van de geboorte. Want pas dan weet je waar je aan toe bent. Drie maanden stress en zorgen.
Om een lang verhaal kort te maken: Remi werd geboren, een maand te vroeg, en hij was "klinisch" perfect (om het met de woorden van de pediater te zeggen) maar hij was wel besmet. De gehoortest van K&G werd vroeger dan gewoonlijk uitgevoerd en zijn gehoor werd picobello bevonden (oef!). Op de leeftijd van drie weken werd hij onderzocht op de afdeling neonatologie van het UZ. Hij werd geprikt, gescand, gesondeerd in zijn maagje... en weer perfect bevonden (oef!). Toen hij 2,5 maanden was, werd zijn gehoor opnieuw getest en bleek hij beter te horen dan de gemiddelde baby (oef!). En op de leeftijd van drie maanden werd zijn ontwikkeling getest en bleek hij voor alles perfect op leeftijd te zitten (oef!). Vandaag is hij zes maanden en hij is nog steeds perfect in alle betekenissen van het woord (en om op te eten - eigen kind schoon kind zeker?).
Als ik dan gisteren iemand hoor vertellen dat hij zijn enige zoon verloren is in een verkeersongeval en nooit grootvader zal worden, dan slik ik ook eens... en prijs ik mezelf gelukkig met twee gezonde kinderen. Want ze zijn gezond, en gelukkig. En daarom wij ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten