Er zijn zo van die dagen waarop je de nacht ervoor maar een uur geslapen hebt - of zo voelt het toch - omdat je nageslacht er een nachtelijke estafette op zitten heeft. Elkaar aflossen, elk om beurt. Van die dagen waarop het geluid van je wekker door merg en been gaat omdat je net dan eindelijk in een diepe slaap gevallen bent. Dagen waarop je jezelf voortsleept, vechtend tegen een allesoverheersende vermoeidheid...
Van die dagen waarop je niet veel kan verdragen, ook van het nageslacht niet. Want zij lopen natuurlijk over van energie - hoe doen die dat toch, met zo weinig slaap? Dagen waarop het geduld zodanig ver te zoek is dat je je afvraagt of je het ooit nog terug zal vinden. Net op die dagen staat daar dan ook nog een overvolle mand strijk die dringend moet weggewerkt worden...
Zulke dagen mogen voor mijn part rap voorbij zijn.
Morgen beter.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Zeker! Morgen beterè Beloofd :).
BeantwoordenVerwijderenEr zijn zo van die dagen dat je een halve dag stallen uitmest, ondertussen twee vuren brandend houdt, vijf jongen schapen voedt en nog ruim de tijd overhebt voor een fikse middagwandeling - en alweer mis je die ene foto van de overvliegende Buteo jamaicensis! Morgen beter en nog vlug assisteren bij het bereiden van het avondmaal...bidden, eten en bloggen!
BeantwoordenVerwijderenKeep your head up sister.
Brother.
Inderdaad: vandaag beter :-)
BeantwoordenVerwijderen