Over mij

32 jaar, woonachtig met mijn wederhelft in Gent. Mama van schat Nora (°september 2007) en minischat Remi (°augustus 2009) die momenteel het grootste deel van mijn tijd en gedachten in beslag nemen.

E-mailadres

woensdag 13 januari 2010

De poetsvrouwen-saga.


Het huishouden... of je het nu wil of niet, er is geen ontkomen aan. Wassen, plassen, strijken, ... het is het lot van zowat iedere vrouw op deze planeet.
Toen wij vier jaar geleden in ons volledig eigenhandig verbouwd en vers geverfd huizeke kwamen wonen, kreeg ik plots een accute aanval van de kuisziekte, en dit tot grote ergernis van Nico. Negen van de tien discussies gingen over mijn kuisgedrag... en als ik er nu op terugkijk was het soms wel wat overdreven. Een heel klein beetje maar hoor.


Na de geboorte van Nora en zoveelste discussie over dweilen en stofzuigen werd ten huize Noremi beslist om een poetsvrouw in dienst te nemen. En toen begon "the never-ending poetsvrouwen story".
Belangrijk detail: ik vind alleen dat mijn huisje proper en goed gekuist is als ik het zelf heb gedaan.


Mijn eerste poetsvrouw (september 2008) is welgeteld één keer komen kuisen. Zoals verwacht was haar idee van proper verre van gelijk aan mijn idee van proper. De vloer beneden zag er nog erger uit of de avond ervoor (nog een belangrijk detail: wij hebben een zwarte tegelvloer, dus die ziet er ALTIJD vuil uit), er was een onverklaarbare matte plek van zo'n dertig centimeter doorsnede naast het aanrecht (die tot op heden nog steeds niet verdwenen is) en wat nog veel erger was: ze had mijn favoriete jeansbroek mee. Echt waar, geen gezever. Toen ik dit ontdekte was ik echt volledig van mijn melk. "Ben je 't wel echt zeker" vroeg Nico. Jaahaaaa, ik heb nu ook weer niet zo'n uitgebreide jeansbroekencollectie dat ik het niet zou merken als er één weg is. OK, 't was geen dure (soldeke van een soldeke) maar 't was wel mijn meest comfortabele. Grrrrr, ik word nog woest, zeker nu ik me net de bedenking maak dat ze vandaag de dag (na twee zwangerschappen) echt wel heel goed van pas zou komen. Toen ik een week later mijn zwarte ceintuur wou aandoen, bleek die ook verdwenen. Ah ja, ze zat in de bewuste jeansbroek. En laat die ceintuur nu net twee keer zo veel gekost hebben als mijn jeansbroek. Watjes dat we zijn hier ten huize Noremi hebben wij het dienstenchequebureau hiervan nooit op de hoogte gebracht. Waarom niet, vraagt elk zinnig mens zich nu waarschijnlijk af? Wel, ten eerste zijn dit serieuze beschuldigingen, alhoewel ik 200% zeker was dat zij er mee weg was. En ten tweede werd de poetsvrouw voor de deur afgezet in een uitgebouwde en verlaagde - en van serieuze luidsprekers voorziene- bolide door haar wederhelft: een potige kerel, met de nodige tatoeages en oorringen en een woeste blik in zijn ogen. Slik. Zoveel was de broek me nu ook niet waard.


Mijn tweede poetsvrouw was een heel ander verhaal. Zij verscheen ten tonele net na de geboorte van Remi (augustus 2009). Met twee kinderen was mijn idee van proper ook al niet meer wat het ooit geweest was, en wonderbaarlijk genoeg was ik wel content van nr. 2. En rap dat die was!! Die had op 2,5 uur gans mijn huis gekuist, dus ik was er nog goedkoop vanaf ook. Enfin, zij klaagde nogal veel over het feit dat het leven als alleenstaande moeder echt wel lastig was (wat ik mij heel goed kan inbeelden). 't Werd op den duur zo erg dat ik (het watje wederom) er echt compassie mee kreeg en al bijna voorstelde dat ze haar zoontje van vier wel mocht meebrengen. Ah ja, nog iets: in die hete augustusmaand van 2009 kwam ze soms wel eens kuisen in een ultrakort en extraspannend minirokje en op hoge plateauzolen (waar Nico dan weer niks op tegen had). Aan dit verhaal kwam een einde toen ze plots niet meer kon komen omdat ze met haar vriend ging samenwonen. Zo alleenstaand bleek ze dus niet te zijn.


Dat brengt ons bij poetsvrouw nummer drie, die ondertussen drie keer geweest is, en waarvan ik tot op vandaag heel tevreden ben... Nico vraagt zich af hoe lang het deze keer zal duren. Ik kan jullie alvast vertellen: als het van mij afhangt voor altijd, want het maakt het leven toch een stuk gemakkelijker!

3 opmerkingen:

  1. Caroline,

    echt leuk dat je er weer mee begonnen bent! Heb goed gelachen met dit stukje :), zelfs enkele passages voorgelezen aan Steve... kijk al uit naar de volgende stoten ten huize Noremi

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nou ja! Niet te geloven dat je poetsvrouw nr 1 je kleren voor het gemak maar even meenam! Ik zit hier echt met open mond te lezen dat mensen dat dus doen hè, je kast in en je kleren meegappen! Gelukkig heb je nu wel een fijne, ik heb ook een geweldige hulp, al jaren en ze is nog schoner dan ik ben! ;-) (Niet dat ik een viespeuk ben hoor, dat ook weer niet....)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heerlijk he, zo'n poetsvrouw :-)
    Die van mij is ook de hulp van mijn moeder en die komt daar al jaren, die is dus wel te vertrouwen (ga ik vanuit) En...Ze komt als wij aan het werk/op de creche zijn dus ik kom thuis in een héérlijk schoon huis!

    BeantwoordenVerwijderen